Ang Kursong hindi ko Inakala [16]

DISCLAIMER: Ang akdang ito ay isang kathang isip lamang, Ang mga detalye o pangyayari na nagkahalingtulad sa ibang akda ay hindi sinasadya.

"Everybody knows how to LOVE.

But only few people know how to STAY in love with ONE PERSON for a very LONG period of TIME." -Jpaper

Chapter 16

JL Point Of View

"Hindi ako makapaniwala na may mangyayaring masama sa asawa ko! Sana ay hinatid ko nalang siya para sigurado akong ligtas siya! Hindi ko siya iningatan! Wala man lang akong nagawa! Napaka tanga ko T*ng Ina!" at patuloy na umiiyak at nagwawala si JL sa kanyang kwarto. 

Kinabukasan ay maagang nagising si JL para pumunta sa ospital at makumusta si paul, habang naglalakad siya sa lobby ay nasagi siya ng isang gwapo at matangkad na lalake, ng makita niya ang itsura nito ay si Jasper pala, may dalang bulaklak at prutas, malamang ay ibibigay niya iyon kay paul. 

"Oy pare! Diba ikaw ang bespren ni paul!" ang pagtatanong ni JL kay Jasper. 

"Oo ako nga!" may halong pagkamayabang sa boses. 

Ang yabang naman ng mokong na to, sa isip isip ni JL. 

"Ako nga pala si JL kaibigan ni paul." sabay abot ng kamay kay jasper, ngunit hindi iyon tinanggap ni jasper. 

"Ah oo kilala na kita matagal na! Ikaw diba ang kasintahan ni Paul?" halatang niyayabangan ni Jasper si JL. 

Nagulat si JL sa mga sinabi ni Jasper, hindi niya inaasahan na may iba na palang nakakaalam ng kanilang relasyon. 

"A-ah Eh, papaano mo nalaman." ang pagtatanong ni JL. 

"Wala lang alam ko lang! At isa pa diba ikaw din ang tutulong kay paul sa kanyang pagpapaaral? Alam ko naman na may kapalit iyon eh!" 

"Kapalit? Anong kapalit ang sinasabi mo?" ang pagtataka ni JL. 

"Nagmamaang maangan ka pa! Alam ko naman na inangkin mo na ang lahat kay paul!" 

Hindi nakasagot si JL at napayuko nalang. 

"Mauna na nga ako! Diyan ka na." ang pagpapaalam ni Jasper. 

Naiwan si JL na nakatayo sa lobby at tila nagiisip. 

"Bakit kaya ganoon umasta ang mokong na iyon? Wala naman akong nagawang masama sa kanya?" ang paulit ulit na pagiisip ni JL. 

Pupuntahan na sana ni JL si paul ng bigla niyang maalala ang bulaklak na ibibigay ni jasper para kay paul. "Ay shit! Bakit ba ang tanga ko? Bakit ko nakalimutan na bumili ng bulaklak?" kaya imbes na pumunta si JL kay paul ay minabuti nalang niyang huwag muna magpunta at bumili muna ng bulaklak sa pinakamalapit na flower shop. 

Nakapunta agad siya sa flower shop at sinubukang humanap ng magandang bulaklak ngunit hindi niya alam kung ano ang kanyang bibilihin. Kinausap niya ang tindera at nagtanong. 

"Miss, ano ba ang magandang bulaklak na pwedeng ipangregalo." 

"Para sa girlfriend niyo po ba sir? Or sa kamaganak lang." 

Natawa ako sa kanyang tanong, hindi naman kasi babae ang pagbibigyan ko kundi lalake. 

"Ah para sa girlfriend ko." ang pagsisinungaling ko sa tindera. 

"Uhhhhm rose po ang maganda diyan sir." 

"Ah ok sige bigyan mo nga ako ng isang boquet ng rose." 

Tuwang tuwa ako ng makita ko ang inorder ko kaya nagmadali akong magmaneho para maibigay ko agad ang aking regalo. Nang makarating ako sa ospital ay nagkakandarapa ako sa pagmamadali. At sa wakas ay nakarating na ako sa kwarto ni paul, agad kong ibinigay ang bulaklak kong dala at labis na natuwa si paul. 

Nakaramdam ako ng hiya dahil andoon ang mama ni paul, syempre hindi naman bagay na magbigay ka ng rosas sa kapwa mo lalake, ngunit napawi ang aking pagkakapahiya ng makita ko kung gaano kasaya si paul.

"JL at Jasper salamat sa mga dala niyong bulaklak ha." 

Magsasalita sana ako ngunit biglang sumingit si jasper. 

"Wala yon bespren, basta magpagaling ka agad para makapasok ka na sa school." 

"Ay jasper napagdesisyonan namin na hihinto muna si paul sa pagaaral at magpapahinga muna." ang pagsingit ng mama ni paul sa usapan. 

"Ay ganoon po ba." medyo nalungkot ang mukha ni jasper sa kanyang nadinig. 

"Ok lang yan Jasper. Teka matanong ko lang ba't hindi pa nagpupunta si kel..." hindi na nagawang ituloy ni paul ang pagsasalita ng biglang bumukas ang pinto at agad siyang niyakap ng babaeng bakla. 

"Bespren hindi na ako makahinga." 

"Ay pasensya na bespren! Na miss lang talaga kita." at kumalas na si kelly sa pagkakayakap. 

"Bakit ba kasi ngayon ka lang dumalaw?" 

"Eh papaano ayan si jasper ngayon lang ako tinext at alam mo na busy ang ateng mo sa pagaaral."

"Hoy anong ngayon lang kita tinext? Tinawagan pa kaya kita." ang kunwaring pagmamaktol ni jasper. 

Habang nakikita ko silang masaya ay hindi ko maiwasang malungkot dahil hindi katulad ng dati ay nasa akin ang atensyon ni paul, kaya minabuti ko nalang na magpaalam sa mama ni paul. 

"Tita aalis na po ako." 

"Nako ijo kararating mo lang diba?" 

"May pupuntahan pa po kasi ako, urgent po daw sabi ng boss ko." ang pagsisinungaling ko. 

"Ah ganoon ba, ok salamat pala sa pagbisita sa anak ko ha." 

"Nako tita wala po iyon, ako nga po ang dapat magpasalamat dahil pinayagan niyo akong makadalaw." 

"Nako ang batang ito, kami nga ang dapat magpasalamat dahil sa tulong mo sa amin sa pagbayad ng ospital at sa mga gastusin, at isa pa pwedeng pwede ka naman talaga magpunta dito eh parang kuya ang turing sayo ni paul." 

Ngumiti nalang ako at nagpaalam na kay tita. 

Nakarating ako sa bahay at para akong tanga na biglang umiyak. "Hindi naman namatay si paul! Nakalimutan ka lang niya JL." ang pagmumukmok ko, at siguro sa sobrang drama ko at pagod sa pagiyak ay agad akong nakatulog. 

Paul Point of View

"Bakit kaya umalis agad si JL at hindi man lang nagpapaalam. Hindi ko siya kilala pero ang gaan ng loob ko sa kanya." ang tuloy tuloy na pagiisip ko. 

Hapon na ngunit nakabantay pa din sa akin si jasper at kelly, siguro ay labis talaga akong mahal nitong mga kaibigan ko. 

Siguro nga minsan ay nakakalimutan ng ating utak ang mga bagay bagay ngunit ang ating puso naman ay laging andyan para ipaalala sa atin ang isang bagay. 

Nakita kong kinausap si mama ng doktor at sa tingin ko ay good news ang binalita ng doktor. Nagmamadaling lumapit sa akin si mama at kinausap ako agad. 

"Goodnews anak makakauwi ka na daw!" ang masayang pagbabalita ni mama. 

"Buti naman Ma! Sobrang bored na kasi ako dito sa ospital eh." 

"Nako bespren magpahinga ka muna pagkauwi mo ha! Baka mabinat ka niyan." ang pagsingit sa usapan ni kelly. 

"Oo nga bespren! Huwag kang magalala dadalawin kita palagi." ang pagsingit din ni jasper sa usapan. 

"Uhmmm jasper at kelly pwede ko bang makausap muna ang anak ko?" 

"Sige po tita, lalabas nalang muna kami." ang pagpapaalam ni Jasper at Kelly. 

Nang makalabas na ng kwarto si kelly at jasper ay agad akong kinausap ni mama. "Anak umamin ka nga, nakikilala mo naman talaga sila diba? Sinabi sa akin ng doktor na wala kang amnesia." 

Hindi agad ako nakapagsalita at nagisip ng sasabihin, pero para saan pa nga itong pagpapanggap kong may amnesia kung buking na talaga. "Opo ma wala po talaga akong amnesia. Pasensya na po kayo." ang paghingi ko ng tawad kay mama. 

"Buti naman at umamin ka na. Bakit mo ba nagawang magpanggap? Hindi mo ba alam na labis mo kaming pinag-alala?" 

"Pasensya na po talaga Ma. Wala naman po talaga akong balak na masama eh." 

"Alam ko naman iyon anak eh ang sa akin lang ay parang ginawa mong biro ang lahat." 

Hindi ko na kinaya pa at tumulo na ang aking luha, agad naman akong niyakap ni mama at ramdam ko na mahal niya talaga ako. 

"Ipangako mo sa akin na hindi ka na magpapanggap." 

"Eh ma, may dahilan po ako kung bakit ko gagawin ito." ang pagdadahilan ko. 

"Oh ano naman ang dahilan mo?" ang pagtatanong ni mama. 

"Eh basta po ma, malalaman niyo din po ang pakay ko." 

"Ok sige pero ipangako mo na pagkalipas ng isang buwan ay magpapakatotoo ka na." 

"Sige po ma, pangako po." At nagkasundo nga kami ni mama at hindi nagtagal ay nakalabas na nga ako ng ospital. 

Araw ng sabado iyon at sunod sunod ang pagdalaw sa akin ng mga classmate ko, nagpanggap pa din ako na may amnesia at syempre tuwang tuwa ako ng malaman ko na nagkakagulo ang mga classmate ko ng dahil sa akin. Maghahapon na ng makauwi na ang mga classmate ko, nagulat ako ng biglang sumigaw si mama. 

"Paaaaaaaul may bisita ka!" 

Hindi ko inaasahan na may darating pa akong bisita ng araw na iyon. Ang nasa isip ko ay baka si JL o Jasper. 

"Ma, sino po yan." ang pasigaw kong pagsasalita para madinig ako ni mama, nasa second floor kasi ang kwarto ko. 

"Anak maganda at seksi! Girlfriend mo ba ito Anak?" halatang kinikilig at natutuwa ang boses ni mama. 

Isa lang ang pumasok sa aking isipan ng madinig ko ang diskripsyon ni mama, si Jane. 

"Ma, paakyatin mo nalang po." 

Nakarating nga ang sinasabi ni mama na maganda at seksi sa kwarto ko, at hindi nga ako nagkamali, si Jane nga. 

"Hello paul! Kumusta ka na? Nabalitaan ko na naaksidente ka daw eh." ang pambungad na pagsasalita ni jane. 

"Sino ka ba? Hindi kita naalala eh." ang pagpapanggap kong may amnesia. 

"Whaaaaaaaat? Nagka-amnesia ka ba?" ang gulat na patanong ni jane. 

"Ah oo sabi ni mama ay nabura daw ang halos lahat ng aking memorya kaya hindi ko na kayo kakilala." 

"Nako! Ok sige magpapakilala ako ulit sayo. Ako nga pala si Jane kaibigan mo, nagkakilala tayo sa isang convinient store."

Habang nagku-kwento si jane ay bigla namang dumating si JL, Nakita kong gulat na gulat si JL ng mapansin ang babaeng kausap ko. 

"JL!" ang pasigaw kong pagtawag kay JL. Napalingon naman si jane at nakita si JL. 

"Magkakilala kayo ni Paul?" ang pagtatanong ni jane kay JL. 

"Teka teka teka! Magkakilala kayo ni JL?" ang pagsingit ko sa usapan. 

"Oo naman! Boyfriend ko siya eh, heto oh may singsing pa nga kami." ang pagsagot ni jane sa aking tanong.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig ng madinig ko ang mga sinabi ni jane. Ang sakit pala malaman na niloloko ka at pinaglaruan ka lang, ung tipong ibinigay mo sa kanya ang lahat pero ang kapalit ay pagtataksil, para akong tinotorture ng mga oras na iyon. 

Kunwari ay hindi ako naapektuhan sa aking natuklasan at nagpanggap na wala pa ding nalalaman. 

"JL tara dito tabihan mo ang GIRLFRIEND mo." at talagang inemphasize ko pa ang salitang girlfriend. 

Lumapit naman si JL kay jane at tinabihan ito sa pag-upo, ramdam ko ang takot at pangamba ni JL ngunit nagpanggap ako na masaya para sa kanilang dalawa. 

"Hey Jane ilang taon na kayong magkarelasyon ni JL?" ang pagtatanong ko kay jane, nakita kong nakayuko lang si JL at nakikiramdam lang. 

"Magdadalawang taon na kaming magkarelasyon at balak na naming magpakasal sa susunod na taon." 

Parang tinutusok ang puso ko sa mga nalalaman ko pero kailangan kong magpanggap para mas madami pa akong matuklasan. 

"Oy JL hindi ka man lang nagku-kwento na may GIRLFRIEND ka pala!" Inemphasize ko pa din ang salitang Girlfriend. 

"Ah Eh..." halatang hindi alam ang sasabihin at tila kinakabahan. 

"Ah paul maiba lang ako, papaano pala kayo nagkakilala ng honey ko?" ang pagtatanong ni Jane. 

"Eh jane diba wala nga akong maalala?" ang kunwaring pagpapanggap ko. 

"Ay oo nga pala! Pasensya na paul!" sabay kaming nagtawanan ni jane at nakitawa na din si JL bilang pagsakay sa aking sinabi. 

"Hey paul mauna na pala ako ha, dumaan lang ako para kumustahin ka, text text nalang paul ha." 

"Ok sige jane magingat ka ha." at sabay halik sa kanyang pisngi. 

Bago umalis ng kwarto ko si jane ay hinalikan niya muna sa labi si JL at sabay sabing "Mauna na ako honey ha, ikaw na munang bahala kay paul." tumango naman si JL bilang pagtugon at tuluyan na ngang nakalabas si jane sa aking kwarto, ngayon ay kaming dalawa nalang ang natira sa kwarto. 

Ang sakit pala makita na hinahalik halikan ng ibang tao ang mahal ko, ang sakit din palang marinig ang kanilang tawagan na "Honey", sa isip isip ko. 

"Sorry paul!" biglang lumapit sa akin si JL at niyakap ako. 

"Sorry? Para saan naman?" ang kunwaring pagtatanong ko, pinipigilan ko ang aking luha dahil baka mahalata ni JL na nasasaktan na ako. 

"Sorry para sa lahat ng masamang nagawa ko." 

"Ano ka ba JL! Wala ka namang kasalan eh, wala akong naaalala diba?" tuloy tuloy pa din ako sa pagpapanggap. 

"Madami akong kasalanan sayo paul, sana ay mapatawad mo ako, mahal na mahal kita at ayaw kong mawala ka." 

Madrama din pala tong tao na to! Mahal mo ako tapos mahal mo din ung isa, ano to dalawa ang iyong puso?, sa isip isip ko. 

"Ok lang, napatawad na kita kung sakaling may kasalanan ka man. Pasalamat ka at naaksidente ako, pasalamat ka din sa bato na nagalis ng memorya ko." at sabay akong tumawa, ang hirap palang magpanggap na masaya ka pero sa totoo lang ay malungkot ka. 

"Napatawad mo na talaga ako?" ang pagtatanong ni JL. 

"Syempre hindi pa! Ano yon basta basta nalang?" ang pagbibiro ko. 

"Sige sabihin mo kung ano ang dapat kong gawin para mapatawad mo lang ako, please paul! Kahit ano gagawin ko." ang pagmamakaawa ni JL. 

"Uhhhm may tanong muna ako." 

"Sige ano yon." ang masayang tugon ni JL. 

"Mahal mo ba si Jane?" 

"Oo mahal ko ang taong iyon at hindi lang basta mahal, kundi mahal na mahal." ang pagsagot ni JL sa tanong ko at tila proud pang sinabi sa mukha ko na mahal na mahal niya talaga si jane, at talagang may amnesia ang tingin sa akin ni JL. 

Sana ay hindi ko na itinanong ang bagay na iyon, labis lang akong nasaktan at ang masakit pa ay sa kanya talaga ng galing. 

"Nice! Sa tingin ko ay mahal ka din ni jane!" parang pinipiga ang puso ko sa mga sinasabi ko at nadidinig ko.

Ngumiti si JL at nagpasalamat. 

"So kailan ang balak niyong magpakasal?" tuloy tuloy pa din ang pangangalap ko ng impormasyon. 

"Sa susunod na taon na, at gusto ko ikaw ang maging best man ko." 

"Sure walang problema." at dahil nga nagpapanggap ako ay tinanggap ko ang alok niya, mamaya eh magduda siya pag tinanggihan ko. 

"Salamat paul! So ano ang gagawin ko para mapatawad mo ako?" ang pagtatanong ni JL.

"Uhmmmm..." tila nagiisip ng magandang ipapagawa kay JL. 

"Gusto mo ba ay maghubad ako at mag macho dancer?" ang pagsusuggest ni JL. 

"Pwede kaso dati ko ng nakita yan..." tila nadulas sa aking sinasabi. 

"Ano ulit yon paul? Matagal mo ng nakita ang junior ko?" ang pagtatanong ni JL sabay tawa. 

"Hindi ah! Ano ako bakla?" pati ang pagkatao ko ay tila nakikisabay sa aking pagpapanggap. 

"Kung hindi ka bakla ay hawakan mo nga ito." sabay lapit sa akin ng namumukol niyang alaga. 

At dahil sa aking galit at natuklasan sa pagkatao ni JL ay hindi ko na napigilan ang aking emosyon. 

"T*ng ina mo! Ba't ko hahawakan yan? Mga bakla lang ang humahawak ng ari ng ibang lalaki." ang galit kong boses. 

Tila napahiya naman si JL at naupo nalang malapit sa akin. 

"Eh ano ba ang gusto mong gawin ko para mapatawad mo ako?" 

Ewan ko pero bigla nalang lumabas sa aking bibig ang katagang "Hiwalayan mo si Jane at mapapatawad kita!" 

Oo selfish na kung selfish pero noong oras na iyon ay puro higpati at sakit ang aking nararamdaman. 

Tila nagulat naman si JL sa gusto kong mangyari, maging ako ay hindi makapaniwala na nasabi ko iyon. 

"Hindi naman pwede iyon paul." ang mahinahon na boses ni JL. 

"Pwes hindi kita mapapatawad." hindi ko alam kung bakit ako nagkakaganito pero ang tanging nasa isip ko nalang ay mahal ko talaga si JL. 

"Paul naman eh! Ang hirap hirap naman ng pinapagawa mo eh." ang pagmamaktol ni JL. 

"Bakit JL hindi mo ba nararamdaman kung gaano kasakit ang ginawa mo?" hindi ko alam kung bakit ko nasabi iyon, siguro ay hindi na talaga kaya ng puso ko na magpanggap. 

"Haaa? Ano ulit iyon paul?" ang tila naguguluhan na patanong ni JL. 

"Wala ang sabi ko ay umuwi ka na at magpapahinga na ako, umuwi ka nalang at mapapatawad na kita." ang pagsisinungaling ko. 

"Sigurado ka paul? Promise yan ha! Patatawarin mo na ako." 

"Oo na sige na! Umuwi ka na bago pa magbago ang isip ko." 

Lalabas na sana si JL ng aking kwarto ng bigla niyang sabihin na. "May nakalimutan pala ako." 

"Ano naman iyon?" ang pagtataka ko. 

Lumapit siya sa akin at bigla niya akong hinalikan sa labi. Sa tingin ko ay ayon ang sinasabing "Halik ni Hudas" kaya bago pa may ibang mangyari ay tinuluk ko siya palayo at pinagsalitaan ko siya ng masama. 

"P*tang ina naman! Bakit mo ako hinalikan! Umuwi ka na nga lang bago pa ako mainis sayo." 

"Sige bye asawa ko." sa tingin ko ay paniwalang paniwala siya na may amnesia talaga ako. 

Pagkalabas na pagkalabas ni JL ng aking kwarto ay agad kong inilock ang pinto at siguro dahil na din sa naipong sakit at galit ay nagawa ko ng umiyak ng ubod ng lakas. Dahil sa pagiyak ko lang naipapalabas kung gaano kasakit ang mga pinaggagawa ni JL sa akin, wala akong ginawa magdamag kundi umiyak ng umiyak, wala man lang akong mapagsabihan ng aking sama ng loob dahil ang alam nila ay may amnesia talaga ako. Pero bigla kong naisip si kelly at naalala ko ang pangako namin sa isa't isa "Walang lihiman bespren ha." 

Agad ko siyang tinawagan at mabilis naman niya itong sinagot. 

"Hello bespren, pwede mo ba akong puntahan sa bahay?" 

"Sure bespren! Teka umiiyak ka ba? Anong drama yan bespren?" 

"W-wala to bespren, pumunta ka nalang dito para may kausap man lang ako." ang mahinahon kong boses. 

"Sige bespren maya maya ay andyan na ako, bibilihan muna kita ng pasalubong." 

"Salamat bespren! Sige mamaya nalang tayo magusap. Love you bes." 

"Ang drama mo bes, sige na love you too." sabay baba ng kanyang telepono at naputol na ang kanilang paguusap.

Habang ako ay nagaantay sa pagdating ni kelly ay pinatugtog ko muna ang aking paboritong kanta. 

"Huling Sayaw"

Ito na ang ating huling sandali
Hindi na tayo magkakamali
Kase wala ng bukas
Sulitin natin ito na ang wakas
Kailangan na yata nating umuwi

Hawakan mo aking kamay
Bago tayo mag hiwalay
Lahat lahat ibibigay, lahat lahat

Paalam sating huling sayaw
May dulo pala ang langit
Kaya't sabay tayong bibitaw
Sa ating huling sayaw

Di namalayan na malalim na ang gabi
Pero ayoko sanang mag madali
Kay tamis, kay sarap
Ngunit ito na ang huli
Kailangan na yata nating umuwi

Hawakan mo aking kamay
Bago tayo mag hiwalay
Lahat lahat ibibigay, lahat lahat

Paalam sating huling sayaw
May dulo pala ang langit
Kaya't sabay tayong bibitaw
Sa ating huling sayaw 

Paalam sating huling sayaw
May dulo pala ang langit
Kaya't sabay tayong bibitaw
Sa ating huling sayaw,

Paalam sating huling sayaw
May dulo pala ang langit
Kaya't sabay tayong bibitaw
Sa ating huling sayaw.

Habang nalibang ako sa pakikinig ay hindi ko namalayan na nasa harapan ko na pala si kelly. 

"Hoy paul andito na ako." sabay alis ng aking headset. 

"Ay bespren pasensya ka na." 

"Ok lang pero ano ba ang problema mo at pinapunta mo pa talaga ako dito? Teka bespren bakit namamaga ang mata mo?" ang pagtatanong ni kelly. 

"Bespren, wala talaga akong sakit na amnesia." nakita ko ang pagkagulat sa mukha ni kelly at parang hindi naniniwala. 

"Sigurado ka ba bespren? Eh kung wala ka ngang amnesia eh ba't ka malungkot? Diba dapat maging masaya ka?" 

Hindi pa ako nakakapagsalita ay tumulo na ang aking luha, agad naman akong niyakap ni kelly at pinipilit na pakalmahin ako. 

"Ok lang yan bespren, sige sabihin mo sa akin ang problema mo. Bespren mo ako, magtiwala ka lang." at dahil sa mga sinabi ni kelly ay sinabi ko na nga ang lahat lahat. 

"Kelly si JL may girlfriend pala at niloko niya ako! Ang sakit sakit bespren! Ang hirap ng ganito! Hindi ko alam ang gagawin ko." 

"Bespren mahirap iyan, pero para sa akin kung mahal mo talaga siya ay bayaan mo siyang makalaya, dahil kung talagang para sayo ang isang tao ay babalik ito sayo." 

May punto si kelly at talagang tama ang opinyon niya. 

"Chos! Bakit mo naman siya papakawalan kung kaya mo naman punan ang pagmamahal na hinahanap niya, kung mahal mo talaga ay ipaglaban mo." ang muling pagbawi ni kelly sa nauna niyang payo. 

"Sigurado ka ba bespren? Worth it ba na ipaglaban ko siya? Kaso mukhang mahirap bes kasi babae ang kalaban ko, pwede silang makabuo ng pamilya samantalang ako ito parausan lang." 

"Alam mo bes walang bagay ang nadadaan sa mabilis na usapan siyempre ganyan talaga sa umpisa kailangan mo munang maghirap bago mo makamtan ang sarap." 

Hindi ko alam kung saang lupalot napupulot ni kelly ang mga ganoong payo. Pero talaga namang tama ang pinagsasabi ni kelly, walang duda siya na ang prinsesa ng tagapayo. 

"So anong balak mo bes? Ipaglalaban mo ba ang pagmamahal mo o susuko ka nalang ng wala man lang kalaban laban?" 

"Hindi ko pa alam bes, mahirap ang ganitong estado. Bakit ba naman kasi nagmahal pa ako ng lalake!" 

"Nako bes huwag mong sisihin ang kasarian mo. Kung saan ka masaya ay doon ka at alam mong isa lang ang ating buhay at hindi na mauulit pa." 

"Tama ka bes." sa pagkakataong ito ay wala ng luha ang lumalabas mula sa aking mata. Parang tayong mga tao kapag nakita natin na hindi na tayo pinapahalagahan ay tumitigil na tayo, siguro ganyan din sa love, kapag napagod na ang puso sa pagmamahal ay titigil na ito sa pagtibok at hahanap ng panibagong tao na handang muling magpatibok nito. 

"Bes basta kung may problema ka ay tawagan mo lang ako, handang tumulong ang minamahal mong bespren. Tandaan mo yan!" 

"Salamat bes! Tunay talaga kitang kaibigan. Kaya't loves na loves kita eh." sabay yakap ko kay kelly at kiniliti ko ito, at ganoon din ang ginawa niya sa akin. 

"Ayan nakasmile na ang bespren ko! Ganyan ka lang lagi! Smile lang ng smile malay mo makuha kang endorser ng toothpaste." 

Sabay kaming nagtawanan ni kelly at ng napagod na ako sa pakikipagusap ay sinabi ko kay kelly na magpapahinga na ako, hinintay niya muna akong makatulog bago siya umalis sa aking tabi. 

Kinaumagahan ay sobrang sakit ng ulo ko at parang mabibiyak ito, agad naman akong pinainom ni mama ng gamot. Mga ilang minuto din iyon bago umepekto. 

Hindi pa din naaalis ang sakit na nadarama ng puso ko, pero sa kabilang banda ay naging masaya din ako dahil nalaman ko na ang lihim ni JL.

Itutuloy...